Είναι αλήθεια ότι στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας, η φετινή 25η Μαρτίου αποτέλεσε την αφορμή να νιώσουν μία εθνική υπερηφάνεια, μία κατάνυξη αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες φορές. Δεν έχεις συνεχώς μία τόσο σημαντική και μεγάλη επέτειο, όπως τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, όπως δεν βλέπεις και κάθε χρόνο, να αναφέρεται και να τιμάται η χώρα από τις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Αν ξεπεράσουμε το επετειακό κλίμα, που το θεωρώ ξαναλέω ιδιαίτερα σημαντικό και απαραίτητο, έρχεται η ώρα να αναλογιστούμε και να σκεφτούμε τις προκλήσεις της δικής μας γενιάς. Το δικό μας 21.
Δύο αιώνες μετά, όσο οξύμωρο και αν είναι, ο βασικός μας αντίπαλος εξακολουθεί να είναι η ίδια η Τουρκία. Φαίνεται, ότι με αυτόν τον γείτονα που μας έτυχε, θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε και να συμβιώνουμε. Είτε με τον εύκολο, είτε με έναν πιο δύσκολο τρόπο.
Και καθώς στην πραγματική πολιτική, δεν μπορείς να εύχεσαι μόνο παγκόσμια ειρήνη και ομόνοια, πρέπει να γίνει δυστυχώς αντιληπτό, ότι η διατήρηση της δικής μας ανεξαρτησίας, η υπεράσπιση των δικών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων, δεν θα επέλθει ούτε μόνο από τους συμμάχους μας, ούτε λόγω του δικαίου που εκπροσωπούμε.
Θα είναι προϊόν, αλλαγής νοοτροπίας και αντίληψης. Αντίληψη ότι δεν υπάρχουν αυτόκλητοι υπερασπιστές και σωτήρες, αλλά ότι στις διεθνείς σχέσεις για να μπορέσεις να υπερασπιστείς το δίκιο σου, πρέπει να είσαι έτοιμος και προετοιμασμένος.
Σαν κοινωνία, πρέπει να ξεπεράσουμε την απλοϊκή και εσφαλμένη ανάγνωση των πραγμάτων: του είτε έχουμε δίκιο άρα θα δικαιωθούμε, είτε θα έρθουν οι αυτόκλητοι σωτήρες να μας βάλουν πλάτη.
Η Ελλάδα σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οφείλει να ξαναβρει τη χαμένη της αίγλη. Να αποτελέσει πρωταγωνίστρια στα Βαλκάνια, πόλος σταθερότητας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ισχυρή στρατιωτικά και οικονομικά.
