Συνέντευξη της Ελληνίδας πρωταθλήτριας της γυναικείας ποδηλασίας, Σοφίας Λιοδάκη στο Newn.gr και τον Γιώργο Τσαρουχά.
16 Νοέμβρη του 2020. Ο κορονοϊός εξακολουθεί, χωρίς σταματημό, να βάζει όρια και απαγορεύσεις στις ζωές όλων μας. Από το όλο σκηνικό δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ένα βασικό θεμέλιο της κοινωνίας, ο αθλητισμός, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου «νοσεί» από τις αρχές του Μαρτίου. Αν βγάλουμε από το κάδρο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ που «αναγκάζονται» και οφείλουν να συνεχίσουν τη πορεία τους προς το.. άγνωστο, τα υπόλοιπα αθλήματα έχουν πατήσει ένα επαναλαμβανόμενο “pause” και ακόμα δεν έχει βρεθεί η λύση για να (ξανα)ενεργοποιηθεί το δικό τους “start”! Ένα εύλογο ερώτημα βασανίζει το μυαλό όλων μας τους τελευταίους μήνες: «Άραγε πότε και πώς θα επανέλθουν όλα στην κανονικότητα;»
Όχι, αυτό δεν είναι ένα ακόμη κείμενο μιζέριας, ούτε σήμερα θα βρούμε την απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, ωστόσο η εισαγωγή ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη και θα καταλάβετε στην πορεία το γιατί.
To Newn People κάνει απόψε την ιντερνετική του πρεμιέρα και για τις επόμενες εβδομάδες σκοπεύει να σας μυήσει σε αθλήματα που δεν είναι τόσο διαδεδομένα στη χώρα μας, αλλά και σε αθλητές, η ιστορία των οποίων κάτι έχει να μας διδάξει. Ξεκινάμε με τη Σοφία Λιοδάκη, τη 19χρονη Χανιώτισσα που χρειάστηκε δύο ρόδες, ένα χαμόγελο και μπόλικο θάρρος για να κυνηγήσει και εν τέλη να «πιάσει» το όνειρο της. Στα 8 της καβάλησε για πρώτη φορά το ποδήλατο και από εκεί και έπειτα την.. παρακαλούν να κατέβει. Κάποιος γραφικός θα έλεγε ότι «Ήταν έρωτας με την πρώτη “πεταλιά”». Εμείς απλά θα μείνουμε στα λόγια της. «Η ποδηλασία σε γεμίζει ψυχικά, προσφέροντας σου τις πιο όμορφες εικόνες». Είναι ξεκάθαρο ότι ο δικός της «παράδεισος» βρίσκεται πάνω στη σέλα.
Η ίδια μας μιλάει για τον συνδυασμό σπουδών και αθλητισμού, τις μεγαλύτερες τις επιτυχίες, τις δύσκολες μέρες και τους επόμενους της στόχους. Παράλληλα, εκφράζει και τα παράπονα της προς την ελληνική Ομοσπονδία που δείχνει να γυρίζει την πλάτη της σε αθλήματα με λιγότερη αναγνωρισιμότητα.
Με δεκάδες διακρίσεις και μετάλλια σε πανελλήνια αλλά και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έχει ήδη αρχίσει να αφήνει το στίγμα της στο χώρο, ωστόσο το (άμεσο) μέλλον είναι αυτό που κρύβει μέσα του όλη την αλήθεια. Και για την ίδια, αλλά και την γυναικεία ελληνική ομάδα ποδηλασίας, προδιαγράφεται λαμπρό. Σε μία γενική μορφή, η ποδηλασία είναι ένα αδικημένο σπορ στη χώρα μας, καθώς παρά την ιδιαιτερότητα και τη χρησιμότητα της, μέχρι και στην καθημερινότητα μας, δεν έχει καταφέρει να μπει στα σπίτια των Ελλήνων. Ίσως χρειαστεί ένας άλλος «Τσιτσιπάς» για να την εκτιμήσουμε ή να της δώσουμε την πρέπουσα σημασία. Μέχρι τότε ας αφιερώσουμε λίγα λεπτά για να τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τα λόγια και τις εμπειρίες της Σοφίας…
Γ: Πως ξεκίνησε ο “έρωτας” με την ποδηλασία και τι σου έχει προσφέρει μέχρι σήμερα;
Σ: Ήμουν στην τρίτη δημοτικού και έκανα ήδη 3 χρόνια καράτε, όταν αποφάσισα και να ασχοληθώ με την ποδηλασία, βλέποντας τον αδερφό μου να διασκεδάζει τόσο πολύ κάνοντας αυτό το άθλημα. Έτσι γράφτηκα στην ομάδα του Τάλως Χανίων και ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι που μέχρι σήμερα μου έχει προσφέρει πάρα πολλές χαρές αν και υπήρξαν και αρκετές στιγμές πίκρας. Άλλωστε στον πρωταθλητισμό ο συνδυασμός αυτών των δύο σε κάνει να βελτιώνεσαι και να προχωράς μπροστά!
Γ: Για σένα, για ποιους λόγους αξίζει, κάποιος, να ασχοληθεί τη ποδηλασία; Τι θα του προσφέρει (ψυχικά και σωματικά);
Σ: Θεωρώ ότι η ποδηλασία είναι ένα άθλημα που σε φέρνει σε επαφή με την φύση, ειδικά αν είσαι τυχερός και ζεις στην επαρχία, καθώς έτσι ξεφεύγεις από τα στενά όρια ενός κλειστού αθλητικού χώρου. Εκτός από την άριστη φυσική κατάσταση που σου προσφέρει, σε «γεμίζει» ψυχικά, χαρίζοντας σου όμορφες εικόνες και σε κάνει να εκτιμάς το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Επιπλέον παρότι θεωρείται ατομικό άθλημα οι προπονήσεις γίνονται ομαδικά και αυτό σε κάνει να περνάς όμορφα ακόμα και στις πιο κουραστικές και πολύωρες μέρες προπόνησης.
Γ: Σε προσωπικό επίπεδο, τι έχεις στερηθεί λόγω των συνεχών υποχρεώσεων με το σπορ;
Σ: Τα τελευταία 5 χρόνια που ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό δεν θεωρώ ότι έχω «στερηθεί» κάτι διότι είναι επιλογή μου να αφοσιωθώ σε αυτό που αγαπώ και να κυνηγήσω με πάθος τους στόχους μου! Προκειμένου να τους πετύχω η σωστή διατροφή,η ξεκούραση,η αποφυγή συχνών βραδινών εξόδων και η συνέπεια στο προπονητικό μου πρόγραμμα είναι το παν.
Γ: Διαβάζοντας το βιογραφικό σου κατάλαβα ότι αντιμετωπίζεις μέχρι και τις πιο δύσκολες καταστάσεις – τραυματισμούς με χαμόγελο. Είναι όντως έτσι; Κι αν ναι, τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον συναθλητή σου που απελπίζεται εύκολα και βρίσκει συνεχώς εμπόδια στο δρόμο του;
Σ: Όσον αφορά τις δύσκολες στιγμές που υπάρχουν (τραυματισμοί,ατυχίες,άσχημα αποτελέσματα) στην αρχή όπως όλοι μας στεναχωριέμαι αλλά ευτυχώς η οικογένεια μου που είναι πάντα δίπλα μου, μου υπενθυμίζει ότι «Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς» και αυτό με κάνει να τα αφήνω όλα πίσω μου και να προχωράω με δύναμη και αισιοδοξία. Αυτή την συμβουλή θα έδινα και εγώ σε όποιον συναντάει εμπόδια στην πορεία του.
Η ίδια, μέσα στο 2020, στάθηκε άτυχη, καθώς κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής της προετοιμασίας τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι με αποτέλεσμα να πάρουν παράταση οι νέοι της στόχοι. Ωστόσο, η δύναμη της εικόνας μας φανέρωσε ότι το παραπάνω απόφθεγμα, που της έμαθαν οι γονείς της, ήταν κάτι παραπάνω από λόγια εμψύχωσης για την ίδια. Το χαμόγελο έμεινε στη θέση του, το ταλέντο επίσης. Κοίταξε στα μάτια την ατυχία, σηκώθηκε και άρχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Πηδάλι.
Γ: Ο κορονοϊός «χτύπησε» και τον αθλητισμό. Πως βλέπεις την επόμενη μέρα και ποια η άποψη σου για το νέο stop που επιβλήθηκε σε μεγάλος μέρος αυτού;
Σ: Δυστυχώς η επιδημία του κορονοϊού έχει επιφέρει ένα μεγάλο πλήγμα στον αθλητισμό και πολύ φοβάμαι ότι οι συνέπειες του θα φανούν όταν με το καλό ξεπεράσουμε όλη αυτή την κρίση. Ενώ στην Ευρώπη όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιούνται αγώνες που είναι σημαντικοί στην εξέλιξη ενός αθλητή, εδώ στην Ελλάδα κλείνοντας αθλητικούς χώρους και βάζοντας περιορισμούς στους αθλητές ρίχνουν το επίπεδο μας ακόμα πιο χαμηλά…
Γ: Κεφάλαιο “Ποδηλασία στην Ελλάδα”. Σε τι επίπεδο βρισκόμαστε κι αν θεωρείς ότι πρέπει να στηριχθεί – αγαπηθεί παραπάνω αυτό το άθλημα.
Σ: Το κεφάλαιο «Ποδηλασία» στην Ελλάδα και πόσο μάλλον η «Γυναικεία Ποδηλασία» είναι μια πονεμένη ιστορία . Τα σωματεία δεν στηρίζονται οικονομικά από την Ομοσπονδία,οι αθλητές ακόμα και της Εθνικής ομάδας τρέχουν με δικό τους εξοπλισμό που είναι πανάκριβος ιδιαίτερα τα ποδήλατα, μάλιστα πληρώνουν ακόμα και την επίσημη ενδυμασία που φορούν στους αγώνες και έχουν υπάρξει φορές που έχουν πληρώσει οι ίδιοι μέρος των εξόδων μιας αποστολής. Εκτός αυτού η Ομοσπονδία δεν στέλνει συχνά αποστολές σε αγώνες του εξωτερικού έτσι ώστε να αποκτούν οι αθλητές εμπειρίες και να βελτιώνονται . Όσον αφορά τη γυναικεία ποδηλασία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δεν στηρίζεται καθόλου και αυτό έχει ως επίπτωση να ασχολούνται ελάχιστες γυναίκες και να μην συμπληρώνεται ούτε καν ο απαιτούμενος αριθμός για να γίνει ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Γ: Περιέγραψε τη σπουδαιότερη και τη πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας σου.
Σ: Χωρίς αμφιβολία οι πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας μου είναι η κατάκτηση της 6ης θέσης στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πίστας στο Aigle της Ελβετίας το 2018 και η 9η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πάλι στην Ελβετία, την ίδια χρονιά! Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν η πτώση και ο σοβαρός τραυματισμός μου το 2019 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας στη Γάνδη του Βελγίου που ακολουθήθηκε από τον άδικο αποκλεισμό μου, από την Ομοσπονδία, από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς, λόγω του ότι δεν συνέχισα τον αγώνα αν και τραυματισμένη.
Γ: Με λίγες λέξεις, ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα σου που σε οδήγησε στις επιτυχίες και ποιο αυτό που θα ήθελες,πιθανώς, να βελτιώσεις;
Σ: Στον πρωταθλητισμό ο χαρακτήρας ενός αθλητή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Στον δικό μου χαρακτήρα το πείσμα και η τελειομανία πιστεύω ότι είναι αυτά τα οποία με έχουν βοηθήσει να πετύχω ως ένα βαθμό τους στόχους μου! Αυτό που θα ήθελα και επιζητώ πάντως είναι να πιστεύω πιο πολύ στον εαυτό μου και να μην χάνω ποτέ την αισιοδοξία μου.
Γ: Προσωπικοί σου στόχοι για το μέλλον;
Σ: Η φετινή χρόνια ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη για εμένα γιατί έπρεπε να συνδυάσω πολύωρες προπονήσεις στο ποδήλατο με πολύωρο διάβασμα για τις Πανελλαδικές. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό μου την περίοδο των εξετάσεων κατάφερα να μπω στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Κρήτης και να διακριθώ στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα δρόμου, πίστας και Όμνιουμ. Για το 2021 οι στόχοι μου είναι αφενός να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και αφετέρου να προετοιμαστώ κατάλληλα, ώστε να συμμετάσχω στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πίστας Under23. Παραμένουν βέβαια τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα δρόμου και πίστας ως οι πρωταρχικοί μου στόχοι!
Αυτή, λοιπόν, ήταν η αθλητική ιστορία της Σοφίας Λιοδάκη. Αν μπορούσαμε να της βάλουμε έναν τίτλο, αυτός θα ήταν σίγουρα «Η δύναμη του ονείρου». Κρατήστε το όνομα, σίγουρα θα το ακούσετε ξανά στο μέλλον.
Και επανερχόμαστε στο εισαγωγικό κομμάτι του κειμένου. Ναι, ο αθλητισμός ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος αυτού μπορεί, τη δεδομένη χρονική στιγμή, να «παλεύει» με μία νόσο που μπήκε με θράσος στη ζωή μας, ωστόσο είναι στο χέρι μας να τον διατηρήσουμε ψηλά, εφαρμόζοντας τις αξίες και τη λογική που ο ίδιος μας χάρισε. Μην ξεχνάτε ότι στο τέλος κερδίζει αυτός που έμαθε να μην τα παρατά. Γιατί η ζωή είναι σαν το ποδήλατο, αρκεί να κάνεις πετάλι για να ανακαλύψεις το νέο σου προορισμό…
