Η ιστορία με την υπερψήφιση του νόμου του Χρυσοχοιδη για τις διαδηλώσεις επισημαίνει κάποια κρίσιμα πολιτικά χαρακτηριστικά :
1. Την αδιαμφισβήτητη διπολική τάση των στελεχών και των φίλων του Κινήματος Αλλαγής ανάμεσα σε έναν αντισυριζαισμο και σε μια αντιδεξιά στάση.
2. Η οποιαδήποτε πολιτική απόφαση, δεν κρίνεται ως πολιτική επιλογή αλλά πάντα ως κλείσιμο ματιού στη μία ή στην άλλη πλευρά.
3. Είναι πολύ δύσκολο το κίνημα αλλαγής να βρει χώρο έκφρασης αναμεσα στην αριστερά του σύριζα και την νοικοκυροσυνη που εκφράζει ο Μητσοτάκης.
4. Οι περισσότεροι, όχι όλοι, που επικρίνουν την υπερψήφιση του νόμου, όπως και οι περισσότεροι που επιδοκιμαζουν, έχουν προ καιρού επιλέξει να ταυτίζονται με την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ή του Μητσοτάκη αντίστοιχα.
5. Στην ουσία της πολιτικής, είναι πολύ δύσκολο για ένα σοσιαλδημοκρατικο κόμμα να ταυτιστεί και να ταυτίζεται με μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά δεν έχουμε 1980. Ειδικά όταν το αυτονόητο περνάει μετά από προτάσεις του ίδιου του κόμματος σου.
Πολύ δύσκολα μπορούμε να ισορροπησουμε δυστυχώς ανάμεσα στην ελευθερία της διαμαρτυρίας και στο σεβασμό της καθημερινότητας των πολιτών. Και μάλιστα ένα μικρό κόμμα να το επικοινωνήσει.
Τείνω ότι δεν έπρεπε να πατάμε τις μπανανοφλουδες της κυβέρνηση
